Lasy Oliwskie, jako własność ziemska należały w przeszłości do zakonu cystersów. Zalążkiem dzisiejszego Parku był z kolei przyklasztorny ogród, założony przez zakonników. Cystersi byli najstarszym zgromadzenia zakonnego na Pomorzu Gdańskim. Jak dowodzą źródła historyczne, tutejsza zieleń była więc własnością klasztorną od XII wieku aż po czasy rozbiorów. Pięknie wystylizowane alejki i ścieżki spacerowe przydawały w przeszłości uroku siedzibie kolejnych władz duchownych. W czasach dwudziestolecia międzywojennego tutejsze budynki klasztorne stały się bowiem siedzibą biskupią. Obecnie charakter zabudowań w pobliżu Parku nie zmienił się, znajduje się tu między innymi Gdańskie Seminarium Duchowne. Patronat narodowego wieszcza nad Parkiem poświadcza obecny tu pomnik tego ważnego dla polskiej literatury i kultury poety.

Park Oliwski liczy sobie ponad 11 hektarów powierzchni. Jego ogromnym walorem estetycznym, a także budującym ekosystem tutejszego obszaru, jest Potok Oliwski, biegnący niemal przez środek całego kompleksu. O wygląd Parku dbali przez lata mieszkańcy opactwa, swoją estetykę tutejsza zieleń zawdzięczała pracy kolejnych architektów i ogrodników, w tym między innymi Jana Jerzego Saltzmanna, odpowiedzialnego za wygląd królewskich ogrodów poczdamskich. Struktura Parku jest mocno zróżnicowana: pewne rejony są utrzymane w stylu barokowym, inne naśladują ogrody chińskie lub stylizowane na dzikie, zarośla w duchu angielskim. W początkach XX wieku umieszczono tu również rośliny egzotyczne, możliwe do podziwiania w alpinarium i palmiarni.